กระหึม, กระหึ่ม หมายถึง ว. เสียงดังหึ่มอย่างน่ากลัว เช่น พายุพัดกระหึ่ม, เสียงก้องกังวานเช่น เสียงดนตรีดังกระหึ่ม.
ว. มีอาการรีบร้อนอย่างเหนื่อยหอบ เช่น วิ่งกระหืดกระหอบ.
น. อีเห็น เช่น กระเห็นเห็นกันแล้ววิ่งมา. (รามเกียรติ์ ร. ๑).
(โบ) น. วิธี, อย่าง, อุบาย, เช่น กลกระเหน็จต่าง ๆ. (ม. คําหลวงนครกัณฑ์).
(โบ) น. เชิงชั้น, เล่ห์กล, เช่น กระเหน็จกระแหน่รณรงค์. (สมุทรโฆษ).
[-เหฺนียด] ก. เสียด.
[-เหฺนียด] ดู เสนียด ๑.
[-เหฺม็ด-เหฺมียด] ก. ประหยัด. (ปาเลกัว).